La pintura de l’Àngels Folguera s’anomena virtualista perquè invoca als principis d’allò que és imaginari i virtual. No composa una realitat concreta ni plasma conceptes tàcits, és l’espectador qui pot veure realitzades diferents idees segons el moment temporal o espacial de l’observació de la peça.
El primer que crida l’atenció de l’obra és el seu color, que destaca per la seva intensitat i pel seu contrast. Bàsicament utilitza colors primaris i purs, gairebé sense barrejar, combinats amb verds, taronges,… Un altre element a ressaltar són les textures. Aquestes hi són presents en tot el format i destaquen per la quantitat de matèria que incorpora en el llenç.
Per tal de d’aconseguir donar el gruix desitjat, pot incorporar tota mena de materials, des de roba fins a botons. Però, tot i que es tracta d’una pintura fonamentalment matèrica, aquests materials no es deixen veure i amb prou feines s’intueixen. Això és degut a la barreja que es fa d’aglutinant i que dóna com a resultat unes textures més o menys uniformes; en contraposició a la rugositat d’aquestes, la incorporació en alguns dels seus quadres de diferents peces, trenquen la rugositat de la superfície.
Aquestes peces permeten observar l’obra des de diferents punts de vista, composant-la de formes diferents talment com si es tractés d’un trencaclosques màgic amb el que, sense importar de com coloquéssim les peces, arribarem a tenir sempre una sol·lució satisfactòria.